عكسهای مزدك عياری حاصل قريب به ده سال عكاسی نامتناوب در فاصلهی زماني سالهاي ۱۳۷۸ تا ۱۳۹۲ است كه تا بهحال فقط در نمايشگاهی با عنوان ايران: تاريخ ناويراسته در موزهی هنرهای مدرن پاريس و موزهی ماكسی رم به صورت اسلايد بهنمايش درآمده است.
در اين نمايشگاه اما، عكسها در دو فرمت متفاوت اسلايد و عكس چاپ شده بهنمايش درآمدهاند و تفاوت تكنيكی ميان اين دو شيوهی نمايش، خود افزودهای معنايی در كليت اثر ايجاد كرده است: اضافه شدن حركت در نمايش اسلايد، عكسها را خواهناخواه در روايتی خطی از زمان جای میدهد، حال آنكه تك عكسها بهسادگی به اين نظم خطی راه نمیدهند و با سكون خود توالی عادی لحظهها را مختل میكنند.
اما چه چيز اين اثر را از آلبوم خانوادگی و عكسهای آماتور جدا میكند و به درون گالری میكشاند؟ ثبت مستند گونهی زندگی يك طبقهی خاص؟ نگاهی كه نام هنرمندی صاحب سبك را به دوش میكشد؟ پشتكار هنرمند در اجرای كار؟ شايد همه و هيچكدام.
در تمامی اين عكسها انگار واقعيتی سمج از لابلای زندگی هر روزه عكاس را بهخود فراخوانده است. شايد دل سپردنی تام بههمين ماجرا عكسهای او را به زمانی ورای عادت هرروزه نزديك كرده است، زمانی كه شايد هر يك از ما گاه آن را حس كردهايم.
تکنیک: عکاسی آنالوگ، چاپ دیجیتال روی کاغذ هاتپرس برایت
ابعاد: ۱۶×۲۴ سانتی متر