امکان

مجموعه‌ی «لایروبی» را می‌توان فرایند رویت‌پذیر کردن نشانه دانست. البته مراد از نشانه، دالی نیست که خونسردانه بر مدلولی عینی ارجاع دهد، بلکه نیرویی است که با تعرض خود آرامش ما را به‌هم می‌زند و میل را برمی‌انگیزد. گویی در هر عکس، بخشی از تصویر عکاس را فراخوانده است و او را برآن داشته تا با لایه‌گذاری و زدودن قسمت‌های خنثی و مزاحم، ذره‌ذره به آن امر وسوسه انگیز نزدیک‌تر شود.

اینکه عکاس چه تجاربی را پشت‌سر گذرانده که موجب شده این بخش خاص او را خطاب قرار‌دهد چندان مهم نیست، آنچه اهمیت دارد شیوه‌ی برخورد با این مساله است. لایه‌های محصورکننده، از یک سو همچون پلکانی نگاه ما را به آنجا که باید هدایت می‌کند و از سوی دیگر، مجرایی باریک برای جاری شدن نشانه فراهم می‌کند تا شاید فشارِ جریان، عادت‌های مالوف دیدن را برهم‌زند و تاثیر نشانه را مرئی کند.

از همین روست که نه فقط چشم، بلکه لمس هم در این شیوه از دیدن فراخوانده می‌شود. باید خم شد و عکس را در دست گرفت، نگاه را بر شیار چسب‌ها لغزاند و اجازه داد تا تصویر به تمامی ما را تسخیر‌کند.