امکان

 

آنکه با حجم خو گرفته است، به طراحی چگونه می­‌اندیشد؟ شاید این اولین دل‌مشغولی مخاطبان همیشگی مجسمه‌های عماد در مواجهه با چنین مجموعه‌­ای باشد که حاصل طراحی دیجیتال و سپس پیاده‌کردن آن در قالب چاپ است. فرایندی شبیه به خلق عکس و ظهور آن. 

گویی در اغلب کارها تلاش شده‌است تا مجسمه به مرزهای ناممکن­اش نزدیک شود، آنجا که فقط با طرحِ ناب می‌توان بیانش کرد. خطوطی آزاد و رها که روی هم سوار می‌شوند و هیئتی منسجم را شکل می‌­دهند. گاه نرم و درهم تافته، گاه تیز و جهت­دار. با این­حال می‌توان دغدغه­ه‌ای اصلی هنرمند را، شاید واضح­تر از همیشه، در این کارها دنبال کرد. حجم در اغلب کارهای عماد نه محیطی حاضر-آماده و توپر، که حاصل تا خوردن و خم شدن فضاست روی خودش. کارهای او هیچ­وقت با دیدن سطحِ بیرونی اثر تمام نمی‌­شود. برخلاف رویکردهای غالب به مجسمه، در آثار او گویی کارکرد اصلی ِ بیرون آن است که درون را رویت­پذیر کند. حفره‌ها و شیارها همه اشاراتی به این سطح ِ دیگرند. 

 با این‌حال چنان که در مجسمه‌­های او، این درون نه خلاء است و نه مملو از بیرونی دیگر. درون را در کارهای او تنها با اثرش بر عناصر بیرونی می‌توان دید. آنجا که نور را تاب می‌دهد و خطوط را به سوی خواستی نیرومند هدایت می‌کند. درونی پذیرنده و زایا که باید با تمامی حواس آن را لمس کرد و حضورش را دریافت.